07 dec 2015 Zondag 10 wordt genaaid
Ik schrijf op deze plaats nu al anderhalf jaar hoe geweldig het is om in de veteranencompetitie van Den Bosch en omstreken mee te mogen doen. Leuke wedstrijden tegen prettige tegenstanders en na afloop een rondje bier. Dat is in de regel ook zo, maar helaas heeft elke regel een uitzondering. In deze competitie heet die uitzondering CHC2. Waren ze vorig jaar nog vervelend maar zwak, dit jaar zijn ze vervelend en ook sterk. Eerlijk gezegd heb ik liever het eerste. In de thuiswedstrijd (2 weken geleden) viel het allemaal nog wel mee, mede door het onberispelijke fluiten van onze eigen ADP, die als geen ander zijn fouten weet te verdelen over beide partijen, zodat iedereen zich even gematst (of genaaid) voelt. De vaste fluitist van CHC2 bezit deze opmerkelijke gave overduidelijk niet. Hij naait alleen de tegenstander, en de mate waarin wordt vooral bepaald door het scoreverloop. Onderstaand zult u lezen bij welk scoreverloop je maximaal genaaid kunt worden.
Zoals ik al zei, CHC2 is dit seizoen veranderd van een lelijk eendje in een (sub)topper. Waar Zondag 10 vier jaar over heeft gedaan, deed CHC2 door de instroom van een stuk of vijf goede en jongere spelers in één zomer. In de thuiswedstrijd werd dat door Zondag 10 nog gecompenseerd met wat geluk en wellicht de beste selectie ooit. In de uitwedstrijd was de selectie helaas wat minder sterk, wat resulteerde in een eerste half uur waarin Zondag 10 weinig in te brengen had. Dat het pas aan het eind van dat half uur 1-0 werd was nagenoeg volledig te danken aan het onnavolgbare keeperswerk van The Goalkeeper Formerly Known As Grabbelkees.
Dit schreeuwt om nadere toelichting, immers de wonderlijke capriolen van Grabbelkees waren tot voor kort een terugkerend hoogtepunt in mijn verslagen. Not any more. Grabbelkees heeft zichzelf opnieuw uitgevonden, onder het motto “als je hem niet probeert te vangen, kun je hem ook niet loslaten”. Sinds kort kaatst, slaat en schopt hij alle ballen die in zijn buurt komen uit het doel. Zelfs evidente vangballen worden risicoloos met de vlakke hand tegengehouden en na een stuitje koeltjes opgeraapt. Het ziet er niet uit, maar het is reuze effectief, dus als dit zo doorgaat is een nieuwe bijnaam onvermijdelijk. TGFNAG is wat onhandig, KaatsKees klinkt niet, dus ik opteer voorlopig voor StuiterKees.
Maar terug naar de wedstrijd. Die nam na de dik en dik verdiende 1-0 een onverwachte wending. CHC2 ging wat achteroverleunen, en plotseling kreeg Zondag 10 het betere van de wedstrijd. De scheids voelde dat meteen aan, en schroefde zijn oneerlijkheidsniveau een stukje op. Waar ons tot dat moment alleen maar geregeld een vrije trap werd onthouden, gaf hij ze vanaf nu zelfs ongegeneerd de andere kant op. Je moet maar durven.
Desondanks werd de rust met een 1-1 stand bereikt. Een combinatie tussen Mels en Petje werd door Mels onberispelijk afgerond.
In het begin van de tweede helft bleek er niet veel veranderd. Zondag 10 was beter, en Mels en Petje deden hun truc uit de eerste helft nogmaals, maar dan omgekeerd. 1-2. Even later deden ze hun truc weer, met een voorzet van Petje vanaf de achterlijn en een intikkertje van Mels. 1-3 uit het boekje zou je denken, maar het was op dat moment dat de scheids zijn prestatie naar grote hoogte tilde: Buitenspel!!!!
Woorden schoten te kort, Zondag 10 stond paf. Beter zou het zijn geweest om het veld op dat moment te verlaten, omdat je op je vingers kon uittellen dat het hier niet bij zou blijven. Maar ja achteraf is het mooi wonen, en we stonden wel voor, en we zijn ook sportmensen, en we willen zo graag 3e (= best of the rest) worden. Uit pure boosheid wist Zondag 10 haar hoge niveau nog even vast te houden, met een fraaie goal van Petje tot gevolg, maar de kentering was al zichtbaar. Zondag 10 zakte in en binnen een kwartier stond het 4-3.
In het laatste kwartier zette Zondag 10 weer aan en vanaf dat moment gingen bij de scheids alle remmen los, daarbij geholpen door een al even dubieuze grensrechter (“Buitenspel is toch als de tegenstander de bal in kansrijke positie heeft? Nou dan, dan heb ik toch foutloos gevlagd?“). Ook een aantal CHC-ers besloot dat elementaire fatsoensnormen weliswaar belangrijk zijn, maar op dat moment en op die plaats en voor hun even niet. Na een opzichtige maar onbestrafte duw in mijn rug verontschuldigde mijn directe tegenstander zich nog even voor het partijdige fluiten (“dat doet hij altijd en dat vind ik ook vervelend”), maar toen ik vroeg waarom hij daar dan niks aan deed liep hij weg. Even later kopte hij me met een onbedoelde maar wel erg lompe kopstoot het ziekenhuis in.
Omdat nagenoeg tegelijkertijd Animal een hamstringblessure opliep en zelfs Renaldo (ook wel bekend als de liefste man van Ambacht) in een heus handgemeen verwikkeld raakte, hebben we de scheids vijf minuten voor tijd maar gevraagd om af te fluiten. Dat was meteen het enige dat hij in de tweede helft goed heeft gedaan.
Manvanglas