18 mei 2016 IFC Vrouwen 1 in een zinderende wedstrijd naar kampioenschap
Woensdag 18 mei was een datum die in vele agenda’s van IFC-ers met hoofdletters stond geschreven. Na het kampioenschap van zowel de mannen op zaterdag als zondag kon nu namelijk IFC Vrouwen 1 de titel pakken. Dat zou een unicum zijn.
Voorafgaand aan de beslissingswedstrijd VVAC tegen IFC, op het terrein van VVAC, zag je al dat de wedstrijd enorm leefde in beide kampen. Het complex stroomde dan ook vol met supporters. Het waren op een gegeven moment zoveel supporters dat je langs de lijn hoorde: “Zo, dit heb ik hier nog nooit meegemaakt. Zo druk is het normaal nooit.” Alleen al uit Ambacht waren er een paar honderd supporters meegekomen: meiden van Vrouwen 2, meiden van de jeugdafdeling, (hoofd)bestuur, Leo en andere oude, rasechte IFC-ers, spelers van zaterdag 1, de hoofdtrainer van IFC etc. Ook menig ander vrouwenteam uit de competitie en coaches van diverse teams waren naar Ottoland gekomen. Kortom een heerlijk sfeertje.
Toen de speelsters het veld opkwamen, werden de eerste fakkels al ontstoken. De diverse sirenes waren tot in de omtrek te horen. Heel officieel werden de namen van de speelsters opgelezen. En toen klonk het fluitsignaal voor de eerste maal die avond. De bedoelingen van IFC waren vanaf het eerste moment duidelijk. De roodzwarten uit Ambacht creëerden een duidelijk veldoverwicht. De achterhoede stond als een huis, op het middenveld werd heel veel loopwerk verricht en via de flanken werden de verdedigsters van VVAC volledig overlopen. Niet verwonderlijk dat IFC als eerste team kon juichen. Dat was halverwege de eerste helft. Een afgeslagen corner kwam in een scrimmage voor de voeten van Milou van der Wel. Met haar hele ziel en zaligheid zette zij haar voet tegen de bal. Een halve seconde later bol het net achter de VVAC-keepster. De ontlading op het veld was groot, maar al heel snel was de focus er weer. Twee minuten later was het aan de linkerkant Lisa Hartsuiker die met weergaloze acties twee speelsters haar hielen liet zien. Lisa behield het overzicht en plaatste de bal goed richting zestienmetergebied. Daar was Milou van der Wel er weer als de kippen bij. Ook dit keer een daverend schot en wederom bolde het net.
Na een half uur spelen was het Lisa Hartsuiker die vanuit het middenveld op prima wijze werd gelanceerd. Als een duveltje uit een doosje stoomde zij op het vijandelijke doel af. De keepster probeerde nog snel uit te komen, maar het gladde veld speelde haar parten. Met een uitglijdende keepster op de grond kon Lisa Hartsuiker de derde treffer gemakkelijk intikken. Maar na de blessurebehandeling van de keepster toonde de scheidsrechter plots medelijden en tot ieders verbazing keurde hij de treffer af en gaf zelfs een vrije trap aan VVAC. Later op de avond zou deze scheidsrechterlijke dwaling IFC bijna de titel kosten. Niet veel later was er dan toch de derde (meetellende) treffer. 
Het was spits Svenja van Nes die binnen het strafschopgebied onderuit werd gehaald. De toegekende strafschop werd prima door Britt Wijnmaalen ingeschoten. Op slag van rust toch even een tegenvaller, toen de linksbuiten van VVAC een voorzet wilde geven. De bal verdween echter direct in het doel. Met de 1-3 stand op het scorebord begon de tweede helft.
Het eerste kwartier van de tweede helft had IFC nog een veldoverwicht, maar het was VVAC dat langzaam sterker werd. In tijdsbestek van een minuut wist de thuisploeg het gat te dichten. VVAC rook bloed en wilde doordrukken, maar de IFC-vrouwen rechtten hun rug en vochten als ware leeuwinnen. Een flinke domper was het wegvallen van Amanda Visser. Zij moest met een zware enkelblessure via de brancard het veld verlaten. In de reguliere tijd werd niet meer gescoord en dus werd het publiek getrakteerd op een verlenging. In de verlenging ging het in eerste instantie gelijk op. Over en weer waren er wat kansen. Van lieverlee kreeg IFC toch wat meer veldoverwicht.
De wedstrijd groeide naar een climax. In de slotminuut werd de strijd tussen de twee knokkende teams beslist. Een vrije trap van Britt Wijnmaalen werd door een VVAC-verdedigster lichtjes met het hoofd aangeraakt. Doordat de bal iets van richting veranderde was de keepster kansloos. Een orkaan aan feestvreugde was er toen al te horen, maar er moest nog wel een minuut gespeeld worden. En wat duren zestig tellen dan lang zeg. Na het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter barstte het feest pas echt los. Confettikanonnen, champagne, medailles, taart, bloemen, muziek en gezang. De meiden van VVAC toonden zich een waardig verliezer en kwamen ook nog feliciteren. Klasse hoor. Met het kampioenschap is IFC Vrouwen 1 gepromoveerd naar de Derde Klasse.
Klik hier voor foto’s (Jeroen vd Sman -IFC)
Klik hier voor foto’s (Rick den Besten VVAC)