Ouders eindelijk weer langs de lijn: ’Dit hebben we gemist’

„Ja, Casper raakt ’m. Goal!”, roept Alex van Keulen (51) als hij zijn zoontje van 11, rechtsbuiten bij IFC, met een rake volley ziet scoren. Trots: „Hij schoot ’m zo in de verre hoek.”

Corona lijkt verdwenen

IFC onder 13 speelt deze zaterdag tegen buurman ASWH (Altijd Sterker Worden Hendrik-Ido-Ambacht), de velden van beide clubs liggen pal naast elkaar. Het voelt hier in Hendrik-Ido-Ambacht als vroeger: eindelijk kunnen ouders hun kroost weer aanmoedigen langs de lijn, dankzij de versoepelingen.

Corona lijkt verdwenen: de parkeerplaats is vol, mensen dragen geen mondkapjes meer, men begroet elkaar joviaal met de vuisten tegen elkaar (’Hé, Alex!’), groepjes kinderen en hun begeleiders trekken naar hun wedstrijdveld ’en dan breekt ook nog de zon door’, zegt Alex’ vriendin, die later op de dag nog de wedstrijden van háár twee zoons zal bezoeken.

“Kijken naar m’n broertjes, dan zelf voetballen”

De zaterdagen zijn, kortom, weer zoals ze ooit leken te zijn bedoeld: op de drukke sportvelden van Nederland vinden leden uit de lokale gemeenschappen elkaar. Dochter Bo van Keulen (18) heeft dat sociale contact gemist, zegt ze. Bo – ze heeft een net met trainingsballen in de hand – voetbalt ook bij IFC en is er tevens teamcoach. „Ik was pre-corona hele zaterdagen hier te vinden”, vertelt ze. „Kijken naar m’n broertjes, dan zelf voetballen, coachen.”

Op een zijveld speelt tezelfdertijd ook Mika, de 15-jarige zoon van Alex van Keulen, met onder 17. Langs de zijlijn worden grappen gemaakt. „Is dat Abel die net scoorde? Joh, die is gekrompen tijdens corona.”

Lees verder onder de foto.

In Hendrik-Ido-Ambacht geniet het publiek weer van de voetbalkunsten van hun (klein)kinderen.

Ⓒ ROEL DIJKSTRA

’Op een keukentrap over bosjes turen’

In de coronaperiode heeft Alex zich behoorlijk geërgerd aan alle beperkingen. „Ik mocht niet eens vanaf de openbare weg toekijken, terwijl we wel met z’n allen naar de supermarkt konden. Ik zag op een gegeven moment zelfs een man op een keukentrap over de bosjes turen om nog iets van z’n kinderen te kunnen zien.”

Op de clubs werden tijdens corona wel onderlinge partijtje georganiseerd. Bo: „Maar dan moesten de ouders hun kleintjes bij de poort afgeven en namen wij het verder over. Dat is voor die ouders echt niet leuk.”

Allemaal bij elkaar op school

Alex: „Je hebt hier bij ons twee clubs en in Zwijndrecht drie. Die kinderen zitten allemaal bij elkaar op school en in de klas. Die hadden gewoon tegen elkaar kunnen voetballen. Maar ja, de overheid wilde niet dat mensen zich zouden verplaatsen. Terwijl, dit speelt zich allemaal af in een straal van vijf kilometer.”

Alex van Keulen speelt zelf nog bij de veteranen in Zwijndrecht. Als kind drong hij door tot de Dordtse selectie. „Feyenoord had belangstelling, die stonden twee keer bij ons voor de deur en ik had een goede kans om in het Nederlands elftal van onder 14 te komen. Maar ik ging groeien, raakte geblesseerd aan m’n knie en kon drie maanden niet voetballen. Op m’n 17e ben ik gaan handballen, heb vier jaar Eredivisie gespeeld en twee jaar in België.”

Fanatiek

Z’n kinderen groeiden op met voetbal. Bo, lachend: „Dat betekent: heel fanatiek naar Feyenoord kijken.” Bij de ingang van het sportpark ligt een folder van het Feyenoord Soccer Camp in juli.

Alex, die als jeugdtrainer werkte bij IFC: „Ik ben ooit ook nog met Mika bij Feyenoord geweest, hij scoorde als kind 60/70 goals per seizoen. Maar dat heeft niet doorgezet. In deze regio ben je voor Feyenoord. Behalve Casper, die was heel even voor Ajax en is nu voor Vitesse. Die is een beetje eigenwijs.” Bo: „Hij is best een fanatieke Vitesse-fan ook.”

Aan de zijlijn schreeuwt de jonge trainer van onder 13: ’Let op dat middenveld!’ Nog een paar weekenden wordt er gevoetbald, dan is dit vreemde coronaseizoen voorbij. „Hopelijk is alles na de zomer weer normaal”, verzucht Bo.